"เป็นห่วง"
เป็นคำเดียวที่ฉันคิดตอนนี้
ปกติก็ไม่ได้เป็นคนคิดมากอะไรขนาดนี้ แต่พอน้ำขิงหายตัวไป ก็ทำให้ฉันอดเป็นห่วงไม่ได้
ก็แหงล่ะสิ นั่นมัน "รักแรก" นี่เนอะ ถึงจะทำให้เธอชอบไม่ได้ แต่ก็ขอดูแลใกล้ๆก็พอ...
เรื่องน้ำขิงหายตัวไป อยู่ดีๆก็หายไปฉันละสายตาจากเธอไปแค่แป๊ปเดียว เธอก็เดินหายไปไหนไม่รู้ ตอนแรกก็คงไปเข้าห้องน้ำแหละมั้ง หรือไปทำอะไรไม่ไกลเท่าไหร่ แต่เธอกลับหายไปตั้ง2ชั่วโมงกว่าๆ จนตาลต้องมาถามพวกเราว่าเห็นน้ำขิงรึเปล่า
ฉันได้ยินแค่นั้นก็รีบไปตามหากับพวกเพื่อนๆทันที ทั้งเดินหา ทั้งแชทไป เธอก็ยังไม่ตอบ จะเป็นอะไรมากรึเปล่าก็ไม่รู้ ฉันเริ่มตามหาน้ำขิงลำพังจนพวกคีย์เริ่มเห็นฉันว่าหายไปเลยทักถามหา
พอกับไปหา ตาลก็บอกว่าครั้งสุดท้ายที่เห็นน้ำขิงคือ น้ำขิงบอกว่าจะเดินไปหาของที่สวนหลังโรงเรียน
น้ำขิงนะน้ำขิง จะไปไหนคนเดียวมันอันตรายแค่ไหน คนเขาเป็นห่วง รู้ตัวเปล่า
พวกเราออกเดินตามหาน้ำขิงที่สวนหลังโรงเรียน หาสักพักหนึ่งฉันสังเกตเห็นใครบางคนเดินลับๆล่อๆอยู่ที่หลังห้องเก็บของ พอมาดูอีกทีก็เลยรู้ว่านั้นคือ วายุ
วายุคนที่ชอบน้ำขิงอยู่ เขามาทำอะไรที่นี่ หรือเขาจะเป็นคนที่ทำให้น้ำขิงหายตัวไป? ฉันคิดสักพักหนึ่ง แล้วบอกคีย์ ว่า เดี๋ยวมานะ และวิ่งตรงไปทางนั้นทันท
เสียงเพื่อนตัวแสบของเขาไล่หลังแล้วตามมาทันที นาทีนั้น เป็นห่วง มันอยู่เต็มไปสมองไปหมด ไม่มีเวลามารอใครหรอก ฉันได้แต่วิ่งไปให้ถึงที่ตรงนั้นให้เร็วที่สุดจนเจอกับวายุ
ทันที่วายุเห็นฉันก็พูดออกมาทันที
"มีอะไรหรอ" คำแรกที่เขาพูดออกมาพร้อมกับทำหน้าที่กวนสุดๆไปเลย
ปูนที่วิ่งตามมาเห็นฉันเงียบ จึงเอ่ยตอบกลับไป
"แกเห็นน้ำขิงไหมว่ะวายุ"
"จะเห็นได้ไงเราพึ่งเดินมาเองนะ" เขาตอบกลับทันดู แต่ดูสายตาก็รู้ว่าเขาโกหก
"หรอออ"
"ก็เออสิวะ ไม่เชื่อเราหรอ" ก็ใช่น่ะสิใครจะไปเชื่อ คนที่ตัวเองชอบหายไปทั้งคน ไม่ตกใจอะไรเลยหรอ ผิดสังเกตไปหน่อยมั้ง
"เออๆเชื่อก็เชื่อ"
"......"
"เราไปล่ะ โทษทีที่รบกวน"
"เออ"
"ไปเถอะไนท์" ทันทีที่ปูนพูดจบก็พาฉัยเดินออกไป แต่......
"ปูน"
"ห๊ะ?"
"มีเบอร์น้ำขิงไหม"
"มีดิๆเอาไปทำไร"
"ขอหน่อย"
"ได้ดิๆ" ปูนตอบกลับพร้อมกับหาเบอร์ให้ฉัน ฉันลองโทรหาน้ำขิงดู สักพักนึงก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ ดังจากด้านที่พวกเราได้เดินออกมา
"เสียงโทรศัพท์"
"ของน้ำขิงรึเปล่า"
"เงียบๆนะไนท์ ทักไปตามพวกไอคีย์ก่อน"
"โอเค" ฉันทักไปบอกไอคีย์ให้รีบมา พร้อมเดิมมากับไอปูนตามเสียงโทรศัพท์ไป จนมาถึงต้นเสียง และได้ยินจากเสียงคนที่เราพึ่งคุยกันไม่กี่นาทีก่อน พูดออกมาอย่างไม่พอใจ
"โอ้ยยยย จะดังอะไรตอนนี้ว่ะ เดี๋ยวก็มีคนมาได้ยินหรอก"
"ได้ยินอะไรหรอ" ตาลที่วิ่งตามมาทีหลังพูดขึ้น
"เฮ้ยย!" เขาดูตกใจไม่น้อยที่เห็นตาลอยู่ตรงหน้า
"เพื่อนเราอยู่ไหน!!!" ตาลพูด ไม่สิเรียกว่าตะโกนดีกว่า มันดังมากพอกับทำให้คนอย่างวายุสะดุ้งขึ้น
"นะ...นอนอยู่ตรงนั้น" เสียงเขาดูสั่นเล็กน้อย พร้อมชี้ไปที่เบาะเล็กๆในห้อง
"เดี๋ยวเราอุ้มเอง" คีย์พูดขึ้น
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราอุ้มเองน่ะ" คีย์ดูตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินฉันพูดประโยคนั้นขึ้น
"โอเคๆ" หลังจากที่คีย์ตอบกลับ ฉันก็พาเธอไปห้องพยาบาลทันที
............
17:35
"นี่ถ้าพวกเราไปเจอน้ำขิงช้ากว่านี้คงแย่แน่ๆอะ" คีย์พูดขึ้นมา
"เออดิ แล้วตาลอะปูน" เพลงถามปูน
"อยู่ห้องสภาอะ จัดการไอวายุอยู่มั้ง"
"เออดิล่ะ สมควรโดน"
"ไนท์"
"?"
"งั้นแกก็อยู่นี่เฝ้าน้ำขิงก่อนละกัน เดี๋ยวพวกเราไปหาตาลก่อน เพื่อมันทำอะไรอีก"
"โอเคๆ"
"งั้นพวกเราไปละ"
หลังจากที่พวกคีย์เเดินออกไป ฉันก็ได้แต่ถอนหายใจออกมายาวๆ พร้อมกับจ้องคนที่นั่งอยู่บนเตียง ดิสิ ทำให้คนอื่นเป็นห่วงขนาดไหน เฮ้อออ.... ถ้าไปช่วยช้ากว่านี้คงเกิดอะไรขึ้นบ้างก็ไม่รู้ ....
"ไนท์" เสียงน้ำขิงดังขึ้นเล็กน้อย
"ว่าไง"
"เราอยู่ไหนเนี่ย"
"ห้องพยาบาล"
"หรอ"
"อือ" หลังจากนั้นมันก็เงียบทันที เงียบจนได้ยินเสียงลมเบาๆเลยมั้ง
"ไนท์เป็คนมาช่วยมาหรอ"
"รู้หรอว่าโดนอะไรมา"
"ไม่รู้555555"
(ขำมากหรือไง ไม่ตลกนะ) ไนท์คิดในใจ
"....."
"ขอโทษ"
"ขอโทษพวกเพื่อนๆน้ำขิงเถอะ"
"ใครเป็นคนทำหรอ"
"วายุ"
"...."
"กลัวมั้ย"
"นิดหน่อย"
(โกหก กลัวมากๆต่างหาก) ไนท์คิดในใจ
"....."
"เห็นโทรศัพท์เราบ้างมั้ย"
"อยู่นี่ อะ"
"ขอบคุณนะ"
"อะ...อือ" แพ้รอยยิ้มจริงๆนั่นแหละ ยิ้มเยอะๆละกันยัยกบน้อย
"ครืดๆ" เสียงโทรศัพท์ฉันสั่นพอได้ดูข้อความก็ตกใจ ก็แน่ะสิน้ำขิงตอบกลับมา ที่ฉันทำตามหาเมื่อประมาณชั่วโมงก่อน
NK ไง .__.
🐻 ไปไหนมา
🐻 เขาเป็นห่วงกันทั่วหมดแล้ว
🐻 หายไปแบบนี้ไม่ดีนะ
NK แงงง
NK ขอโทษ
NK กลับมาแล้วนี่ไง
🐻 แล้วตอนนี้อยู่ไหน
NK ห้องพยาบาลอะ
🐻 เป็นอะไร
NK วิ่งล้มนิดหน่อยอะ^^
(โกหก? เพื่ออะไร... ไม่อยากให้คิดมากงั้นหรอ รู้หมดแล้วเถอะน่า)
🐻 โอเค
🐻 ทำแผลรึยัง
NK ทำแล้ว
NK แผลนิดเดียวเอง
🐻 โอเค
🐻 ไม่เป็นไรมากก็ดีแล้ว
NK .__.
🐻 อย่าหายไปไหนอีกเข้าใจมั้ย
NK อื้อ
🐻 เราเป็นห่วง
( ไม่ตอบเลยแฮะ เป็นอะไร... พอฉันลองมองดูว่าทำไมน้ำขิงถึงไม่ตอบกลับมา ก็เห็นว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ไม่รู้ เอาหน้างุดมุดๆกับหมอน เป็นอะไรของเขา เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกกันพอดี เฮ้อ^^)
...............
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น